วันที่ ๑๓ กุมภาพันธ์
นักบุญแคทเธอรีน เดอ ริชชี
Saint Catherine de Ricci

องค์อุปถัมภ์ : ต่อต้านโรคภัย, คนเจ็บไข้ได้ป่วย

          แคทเธอรีน เดอ ริชชี (ปี ๑๕๒๒-๙๐) เป็นซิสเตอร์คณะโดมินิกัน เธอมีชื่อเสียงในความเฉลียวฉลาด สุขภาพจิตดี และการเอาใจใส่ดูแลคนป่วย เธอเกิดในครอบครัวร่ำรวยของเมืองฟลอเรนซ์

          มารดาของท่านเสียชีวิตตั้งแต่คราวที่ท่านยังเป็นทารกอยู่ ท่านถูกเลี้ยงดูมาโดยมารดาอุปถัมภ์ หากถือแม่พระเป็นมารดาที่แท้จริงของท่าน และอุทิศถวายเป็นพิเศษต่อพระนาง ตั้งแต่ครั้งยังเด็ก ท่านก็สามารถพูดคุยสนทนากับอารักขเทวดาของท่านได้ ซึ่งอารักขเทวดาของท่าน ก็ได้สอนท่านให้สวดซึ่งสายประคำ และเมื่อท่านมีอายุได้ ๖ ขวบปี ท่านก็ย้ายไปเข้าอารามคอนแวนต์แห่งมอนเตเซลลี ที่มีป้าของท่านเป็นอธิการิณี อยู่ โดยท่านได้อุทิศถวายตนเป็นพิเศษต่อพระมหาทรมานของพระเยซูเจ้าด้วย แรกเริ่มนั้นบิดาของท่านแสดงความไม่เห็นด้วยที่ท่านจะมาเข้าร่วม ใช้ชีวิตอยู่ในคอนแวนต์ แต่ก็เปลี่ยนใจหลังจากนั้น ท่านแคทเธอรีนยังคงสวดภาวนาต่อไปที่บ้าน และเมื่อบิดาท่านเปลี่ยนใจกลับอีกครั้ง ท่านก็ล้มป่วยลง จนสุดท้ายเมื่อบิดาของท่านตัดสินใจยอมให้ท่านไปอุทิศถวายตัวถือสัตยาบรรณได้ ท่านจึงได้หายป่วย

           ท่านได้รับซึ่งนิมิต และมีซึ่งประสบการณ์ฌานบรมสุข หากแต่เหตุนั้นทำให้เป็นที่ถกเถียงสงสัยแคลงใจในระหว่างกลุ่มซิสเตอร์คนอื่นๆ โดยระหว่างที่รับนิมิต ท่านจะเหมือนกำลังหลับอยู่ ท่านประสบปัญหาด้านสุขภาพของท่านหลังจากนั้น และทำให้สุขภาพของท่านทรุดโทรมลงอย่างหนัก ซึ่งส่งผลเป็นอาการเจ็บป่วยไปชั่วชีวิต ซึ่งท่านยังเคยพบกับฟิลิป เนริ ที่ยังมีชีวิตอยู่ในโรมในระหว่างรับนิมิตด้วย ท่านได้รับซึ่งแหวนจากองค์พระผู้เป็นเจ้าในฐานะเครื่องหมั้นหมายทางจิตวิญญาณ สำหับตัวท่านแล้ว ท่านเห็นเป็นแหวนทองประดับเพชร ส่วนสำหรับคนอื่นๆ จะเห็นเป็นสี่เหลี่ยมสีแดง และวงรอบนิ้วของท่าน

           ท่านได้รับมาซึ่งรอยแผลศักดิ์สิทธิ์ตลอดชีวิตท่าน และเมื่ท่านอายุได้ ๒๐ ปี ท่านได้รับซึ่งประสบการณ์ฌานแห่งพระมหาทรมาน ในทุกอาทิตย์ เป็นเวลานาน ๑๒ ปี เริ่มจากบ่ายวันพฤหัส จนกระทั่งถึง ๔ โมงเย็นของวันศุกร์ และมักจะตามมาด้วยบาดแผลฉกรรจ์ เนื้อกายเต็มไปด้วยบาดแผล ท่านเคยเข้าญานและรับซึ่งพระมหาทรมานบนไม้กางเขนอย่างสมบูรณ์แบบ และได้ล้มป่วยหนัก ก่อนจะได้รับการรักษาตามมาจากนิมิตการกลับคืนพระชนม์ชีพของพระเยซูเจ้า ขณะที่พระองค์กำลังตรัสกับนางมารีย์ มักดาเลนา

           มีฝูงชนมากมาย เข้ามาเยี่ยมเยือนอยากพบท่าน ทั้งผู้ศรัทธา คนบาป ตลอดจนผู้จ้องหมายจะจับผิด และเมื่อได้พบท่าน ทั้งหมดก็พร้อมจะกลับใจใหม่ ฝูงชนที่มารุมล้อมอยากพบเห็นท่านมีจำนวนมากมายมากขึ้นเรื่อยๆ จนท่านต้องสวดภาวนา ขอให้บาดแผลที่ปรากฏแลเห็นได้ด้วยตามีจำนวนลดน้อยลงไป ซึ่งคำขอของท่านก็ได้รับตอบสนองในปี ๑๕๕๔ ท่านขึ้นเป็นอธิการิณีในวัย ๓๐ ปี และได้ช่วยปฏิรูปฟื้นฟูศาสนาสถานขึ้นใหม่

            เธอได้การรับประกาศเป็นนักบุญปี ๑๗๔๖