คำสอนเรื่องความรอด        
        ลูกรัก  ความสุขของมนุษย์ในโลกคือการเป็นคนดีมาก  ผู้ที่เป็นคนดีมากถวายพระพรแด่พระเจ้า  เป็นผู้ที่รักและถวายพระเกียรติแด่พระองค์  ปฏิบัติหน้าที่ด้วยความชื่นชมยินดีและความรัก เพราะพวกเขาทราบว่า มนุษย์เราที่อยู่ในโลกนี้ก็เพื่อรับใช้และรักพระเจ้าผู้พระทัยดีเท่านั้น
         จงดูคริสตังที่ไม่ดี  พวกเขาก่อเรื่องและเกลียดชังทุกสิ่งที่ทำ.  ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น?  ก็เพราะพวกเขาไม่รักพระ  เพราะวิญญาณของพวกเขาไม่บริสุทธิ์  และมิได้มีความหวังในสวรรค์แต่ฝากความหวังไว้ในโลกนี้.   หัวใจของพวกเขาเป็นบ่อเกิดของสิ่งสกปรกที่แพร่พิษไปในทุกสิ่งที่กระทำ และขัดขวางมิให้พวกเขาเข้าหาพระเจ้า  พวกเขาจบชีวิตลงโดยไม่ได้คิดถึงความตาย  ไม่ได้ทำอะไรเลยเพื่อสวรรค์  อัดแน่นไปด้วยสิ่งชั่วร้ายเพื่อไปนรก  นี่คือวิถีทางที่นำสู่การเสียวิญญาณตลอดนิรันดร์.

   มีผู้กล่าวว่า การช่วยวิญญาณสักดวงให้รอดเป็นเรื่องที่ยุ่งยากมากเกินไป  แต่ลูกรัก  การได้รับการสรรเสริญหรือการแสวงหาทรัพย์สมบัติก็เป็นเรื่องที่ต้องเหนื่อยยากเหมือนกันมิใช่หรือ?  ลูกนอนอยู่บนเตียงหรือ เมื่อลูกกำลังไถนาหรือเก็บเกี่ยวพืชผล?  ก็ไม่ใช่  ถ้าเช่นนั้นทำไมลูกถึงเกียจคร้านยิ่งกว่าการไปไถนาเมื่อลูกทำงานสะสมทรัพย์สมบัติมหาศาลที่ไม่มีวันสูญสลายไปเล่า?

          ลูกรัก  หากเราต้องการเอาตัวรอด  เราต้องตั้งใจให้ดีที่สุดที่จะทำงานอย่างจริงจังเพื่อความรอดของเรา   วิญญาณของเราเปรียบได้กับสวนที่มีหญ้าพร้อมที่จะขึ้นอย่างรวดเร็วและทำให้พืชพันธุ์ที่ดีและดอกไม้ที่เราปลูกเหี่ยวเฉาไป.   หากชาวสวนปล่อยปละละเลย  หากไม่ใช้จอมใช้เสียมพรวนดินและจัดการกับวัชพืชอย่างสม่ำเสมอ  พืชพันธุ์ที่เราปลูกก็จะเหี่ยวแห้งตายไป  ดังนั้น จงตั้งมั่นอยู่ในคุณธรรมที่พระเจ้าประทานมาให้เป็นเครื่องประดับวิญญาณ  อย่าให้สูญหายไปในความชั่วร้ายเพราะความเพิกเฉยไม่เอาใจใส่ดูแล.   ชาวสวนที่ดีทำงานทุกวันตั้งแต่เช้าถึงค่ำเพื่อขจัดหญ้ารกหนามร้ายในสวนของตน และประดับสวนให้สวยงามด้วยดอกไม้หลากสี  ดังนั้นให้ลูกหมั่นทำงานทุกวันเช่นกันในการถอนสิ่งชั่วร้ายต่างๆ ออกจากวิญญาณและประดับวิญญาณด้วยคุณธรรม.   ลูกรัก  ชาวสวนไม่ยอมให้ต้นหญ้ามีรากงอกในสวนของตน เพราะเขาทราบว่าถ้าปล่อยไว้เขาจะกำจัดมันไม่ได้  ลูกก็อย่าให้ความชั่วร้ายฝังรากในวิญญาณ มิฉะนั้นลูกจะไม่สามารถเอาชนะมันได้

           วันหนึ่ง มีฤษีท่านหนึ่งอยู่ในป่ากับเพื่อนคนหนึ่ง  ท่านชี้ให้เพื่อนดูต้นสน 4 ต้นที่จะให้เขาช่วยถอนทิ้ง  เพื่อนผู้ไม่เข้าใจนักว่าทำไมฤษีจึงให้ตนทำเช่นนั้นก็เริ่มออกแรงนิดหน่อยถอนสนต้นแรกที่มีขนาดเล็ก.  ต้นที่สองมีขนาดโตกว่าไม่มาก  เขาใช้แรงมากกว่าเดิมก็สามารถถอนได้   ต้นที่สามที่มีขนาดโตกว่าต้นที่สอง เขาต้องใช้สองมือดึงจนสุดกำลังจึงจัดการได้  เมื่อมาถึงต้นที่สี่ซึ่งเติบโตเป็นต้นไม้ใหญ่และมีรากฝังลึกในดินแล้ว  เขาพยายามทั้งฉุดทั้งกระชากอยู่นานจนหมดแรง แต่ก็ไร้ผล   ที่สุดฤษีจึงอธิบายให้เพื่อนฟังว่า “เราสามารถจัดการกับตัณหาบาปของเราได้ หากเรารู้จักระมัดระวังและทำพลีกรรมบ้าง  แต่ถ้าบาปนั้นฝังรากลงลึกแล้ว จะกำจัดได้ยากมากและบางครั้งก็ทำไม่ได้เลยนอกจากต้องอาศัยอัศจรรย์ช่วย”

           ลูกรัก  อย่าให้เราต้องรออัศจรรย์ในการกำจัดบาปเลย  ขอให้เราอย่าผัดวันประกันพรุ่งไปจนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต ให้เราจัดการกำจัดบาปทุกวัน  ให้เราทำงานขณะที่ยังมีเวลาอยู่  เพราะขืนปล่อยไว้นานเราอาจไม่มีพลังมากพอที่จะกำจัดได้  ให้เราระมัดระวังตนเองและเหนือกว่าสิ่งอื่นใด  ให้เราสวดขอพระ เพราะเมื่อได้อาศัยความช่วยเหลือจากพระองค์เราจะมีพลังมากกว่าตัณหาบาปของเราเสมอ.  ลูกรัก มนุษย์ทำบาป  แต่ในการทำบาปครั้งแรกๆ เขาจะยังไม่เสียความเชื่อ  แต่ขอให้รีบกลับมารักษาพยาบาล  ไปแก้บาปและพบกับความสุขใจอีกครั้งหนึ่ง  นี่คือวิธีที่คริสตังที่ดีควรปฏิบัติ

           ถูกแล้วลูกรัก  เราไม่สามารถอยู่ในอาณาจักรของปีศาจได้แม้แต่ชั่วขณะ  เราควรละอายที่ตกเป็นทาสของมัน   คริสตังที่ดีควรเป็นนักรบที่มีดาบพร้อมในมือที่จะสู้กับปีศาจโดยไม่กลัวมันเพราะหัวใจของเขาปราศจากสิ่งที่ไม่บริสุทธิ์    ขณะที่คริสตังที่ไม่ดีจะเกียจคร้านยืนก้มหน้าและยอมแพ้ตั้งแต่ยกแรกเมื่อถูกปีศาจโจมตี  ปีศาจทำอะไรกับเขาได้ตามใจชอบ  หลอกล่อให้เขาอยู่ในความอึกทึกที่สนุกสนานจนกลบเสียงร้องเตือนของมโนธรรม  และเมื่อไปแก้บาป ปีศาจจะทำให้เขารู้สึกอับอายต่อบาปเป็นยิ่งนัก และสารภาพบาปด้วยเสียงที่เบามากจนพระสงฆ์แทบจะไม่ได้ยิน ที่ร้ายกว่านั้นคือการซ่อนบาปบางประการไว้   ในทางกลับกัน คริสตังที่ดีจะรู้สึกเป็นทุกข์ร่ำไห้ถึงบาปที่ได้กระทำ และเมื่อไปถึงที่แก้บาป ใจของเขาก็เกือบจะอยู่ในสถานะของผู้บริสุทธิ์แล้ว

**** ขอบคุณข้อมูลจากคุณพ่อวิจิตต์ แสงหาญ เจ้าอาวาสวัดเซนต์จอห์น
แปลจาก http://saints.sqpn.com/stj18023.htm