ภาษาที่มีความหมายเชิงสัมพันธ์เป็นส่วนสำคัญของประสบการณ์ของมนุษย์ การสอนคำสอนถูกทำให้เป็นมาตรฐานตามความแตกต่างของบุคคล วัฒนธรรมประวัติศาสตร์ หรือสภาพแวดล้อมของวิถีทางและความสามารถในการเข้าใจความเป็นจริงภาษาเป็นการดำเนินการสอนที่พูดอย่างชัดแจ้งตามภาษาต่าง ๆ ของผู้เข้าร่วม และในขณะเดียวกันก็เป็นผู้รับใช้ภาษาเฉพาะ
ในความจริง “เราไม่เชื่อในบทสูตรแต่เชื่อในข้อเท็จจริงที่สูตรเหล่านั้นแสดงออกซึ่งความเชื่อยอมให้เราสัมผัส...ถึงกระนั้น เราก็เข้ามาใกล้กับความเป็นจริงเหล่านั้นที่ช่วยให้เราแต่งสูตรความเชื่อซึ่งช่วยให้แสดงและถ่ายทอดความเชื่อให้เฉลิมฉลองความเชื่อในชุมชนให้เราทำให้ความเชื่อนั้นเป็นของตนและช่วยให้เราดำเนินชีวิตจากความเชื่อนั้นมากยิ่งขึ้น พระศาสนจักร...สอนภาษาความเชื่อให้เราเข้าใจ แนะนำให้เราดำเนินชีวิตตามความเชื่อนั้น”
*บทที่ 7*
-DC 204-
ภาพ: สอนคำสอนที่หมู่บ้านบ้องตี้ จ.กาญจนบุรี (10-12-2016)