วาจาหรือคำพูดที่ออกจากปาก ทำให้เกิดพลังงานดีมีกำลังใจ หรือทำให้เกิดความท้อแท้ใจ และความขุ่นข้องหมองใจได้เช่นกัน

ขอพระวาจาพระเจ้าช่วยเตือนใจและนำเราให้กล่าววาจาที่ดีต่อกัน

ถ้อยคำที่ออกจากปากของเรา จะไม่กลับมาหาเราโดยไม่เกิดผล ไม่ทำตามที่เราปรารถนา และไม่บรรลุจุดประสงค์ที่เราส่งมาฉันนั้น (อสย. 55:11)

ขอให้ถ้อยคำจากปากและความคิดจากใจข้าพเจ้า เป็นที่โปรดปรานเฉพาะพระพักตร์พระองค์เถิด ข้าแต่พระยาห์เวห์ ผู้ทรงเป็นหลักศิลาและผู้กอบกู้ข้าพเจ้า (สดด. 19:14)

จงเฝ้ารักษาลิ้นของท่านไว้จากความชั่วร้าย รักษาริมฝีปากของท่านไว้ไม่พูดเท็จ (สดด.34:13)

ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขอทรงวางยามเฝ้าปากของข้าพเจ้าไว้ ขอทรงวางยามไว้ตรงประตูริมฝีปากของข้าพเจ้า (สดด. 141:3)

ปากของผู้ชอบธรรมเป็นพุน้ำแห่งชีวิต ปากของคนชั่วร้ายซ่อนความรุนแรง (สภษ. 10:11)

คนพูดมากมีโอกาสพูดผิด ผู้ที่ควบคุมปากของตนย่อมเป็นคนรอบคอบ (สภษ.10:19)

ปรีชาญาณออกมาจากปากของผู้ชอบธรรม แต่ลิ้นของคนตลบตะแลงจะถูกตัดออก (สภษ. 10:31)

ถ้อยคำของผู้พูดพล่อยๆ เป็นเหมือนดาบที่ทิ่มแทง แต่ถ้อยคำของผู้มีปรีชาเป็นการบำบัดรักษา (สภษ. 12:18)

ผู้ควบคุมปากของตนจะรักษาชีวิตไว้ได้ ผู้พูดพล่ามจะพบความพินาศ (สภษ. 13:3)

คำตอบอ่อนโยนทำให้ความโกรธสงบลง แต่คำพูดทิ่มแทงก่อให้เกิดความโกรธ (สภษ. 15:1)

คำพูดอ่อนหวานเป็นต้นไม้แห่งชีวิต แต่คำพูดตลบตะแลงทำให้จิตใจแตกสลาย (สภษ. 15:4)

ผู้ควบคุมคำพูดเป็นผู้มีความรู้ ผู้มีจิตใจเยือกเย็นเป็นคนฉลาด (สภษ. 17:27)

ความตายและชีวิตอยู่ใต้อำนาจของลิ้น ผู้ที่รักสิ่งใดก็จะได้กินผลของสิ่งนั้น (สภษ. 18:21)

ผู้รักษาปากและลิ้นของตน ย่อมปกป้องตนเองจากความยากลำบาก (สภษ. 21:23)

ถ้าไม่มีฟืน ไฟก็ดับ ถ้าไม่มีผู้ซุบซิบนินทา การทะเลาะวิวาทก็หยุด (สภษ. 26:20)

ถ้อยคำจากปากของผู้มีปรีชาย่อมน่าฟัง แต่คำพูดของผู้โง่เขลาย่อมทำลายตนเอง (ปญจ. 10:12)

แต่พระองค์ตรัสตอบว่า “มีเขียนไว้ในพระคัมภีร์ว่า มนุษย์มิได้ดำรงชีวิตด้วยอาหารเท่านั้น แต่ดำรงชีวิตด้วยพระวาจาทุกคำที่ออกจากพระโอษฐ์ของพระเจ้า” (มธ. 4:4)

เราบอกท่านทั้งหลายว่า ในวันพิพากษา มนุษย์จะต้องรายงานถึงคำพูดไร้สาระทุกคำที่เขาเคยพูด (มธ. 12:36)

เพราะท่านจะพ้นโทษหรือถูกลงโทษก็จากคำพูดของท่าน” (มธ. 12:37)

สิ่งที่เข้าไปทางปากไม่ทำให้มนุษย์มีมลทิน แต่สิ่งที่ออกมาจากปากต่างหากทำให้มนุษย์มีมลทิน (มธ. 15:11)

คนดีย่อมนำสิ่งที่ดีออกจากขุมทรัพย์ที่ดีในใจของตน ส่วนคนเลวย่อมนำสิ่งที่เลวออกมาจากขุมทรัพย์ที่เลวของตน เพราะปากย่อมกล่าวสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจออกมา (ลก. 6:45)

การเชื่อด้วยใจจะบันดาลความชอบธรรม การประกาศด้วยปากจะบันดาลความรอดพ้น (รม. 10:10)

จงอย่าพูดคำเลวร้ายใดๆ เลย จงพูดแต่คำดีงามเพื่อช่วยกันเสริมสร้างผู้อื่นตามโอกาสและเพื่อให้เกิดประโยชน์แก่บรรดาผู้ได้ยินได้ฟัง (อฟ. 4:29)

จงปฏิบัติตามพระวาจา มิใช่เพียงแต่ฟัง ซึ่งเท่ากับหลอกตนเอง (ยก. 1:22)

ผู้ใดคิดว่าตนเป็นคนเลื่อมใสศรัทธาแต่ไม่ควบคุมลิ้นของตน ผู้นั้นย่อม หลอกลวงตนเอง ความเลื่อมใสศรัทธาของเขาย่อมไร้ค่า (ยก. 1:26)

ลิ้นก็เช่นเดียวกัน เป็นอวัยวะเล็กๆ แต่ก็โอ้อวดกิจการใหญ่โตได้ จงดูเถิด ประกายไฟเพียงนิดเดียวก็เผาป่าอันกว้างใหญ่ไพศาลให้วอดวายได้ (ยก. 3:5)

ลิ้นก็เป็นไฟ เป็นโลกของความชั่วร้าย อยู่ระหว่างอวัยวะต่างๆ ของเรา ทำให้ร่างกายโสมมไปทั้งร่าง และติดไฟมาจากขุมนรก เผาผลาญเราทั้งชีวิต (ยก. 3:6)

ทั้งคำถวายพระพรและคำสาปแช่งล้วนออกมาจากปากเดียวกัน พี่น้องทั้งหลาย ไม่ควรให้เป็นเช่นนี้เลย (ยก. 3:10)

ดังที่พระคัมภีร์กล่าวว่า ผู้ใดรักชีวิต และปรารถนาจะมีความสุขถาวร จงบังคับลิ้น ไม่พูดคำเลวร้าย จงบังคับริมฝีปาก ไม่พูดคำหลอกลวง (1ปต. 3:10)