Share this post

ข้อคิดวันอาทิตย์ที่ 13 กุมภาพันธ์ 2011
(บสร. 15:15-20; 1คร.2:6-10; มธ.5:17-37)
"เจ็บแล้วต้องจำ"

1. ในวัยเด็ก เราเรียนรู้จากการล้มลุกคลุกคลาน ลองผิดลองถูก อะไรที่ทำแล้วเจ็บก็เรียนรู้ได้ว่าสิ่งนี้หรือสิ่งนั้นไม่ควรทำ เช่น เอามือไปจับไฟ ฯลฯ ส่วนอะไรที่ทำแล้วทำให้พ่อแม่หรือคนใกล้ชิดมีความสุขความยินดี ได้รับคำชมเชยก็จะทำสิ่งนั้นซ้ำๆ การพัฒนาของเด็กๆก้าวหน้าขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งพวกเขาสามารถช่วยตนเองได้โดยไม่ต้องพึ่งพาผู้ใหญ่
2.  แล้วเราที่เป็นผู้ใหญ่ล่ะ เรามีอะไรต้องเรียนรู้อีกหรือไม่ หรือคิดว่า ฉันโตแล้ว ฉันดีแล้ว ฉันไม่มีอะไรต้องพัฒนาตนเองอีกแล้ว

3. พระวาจาของพระเจ้าในวันอาทิตย์นี้ จะช่วยเตือนสติของเราว่า เรายังมีอะไรมากมายที่ต้องปรับปรุงตนเอง เพื่อจะได้ชื่อว่าเป็น “ผู้ใหญ่ฝ่ายจิตใจ” ตามคำสอนของพระเจ้า

4. การเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายจิตใจตามคำสอนของศาสนา ไม่ได้หมายความถึงการเจริญเติบโตตามขั้นตอนตามจิตวิทยาพัฒนาการ คือ ตั้งแต่เด็กเรื่อยมา เข้าเรียน มีงานทำ สุดท้ายมีครอบครัวของตนเอง นี้เป็นความเจริญเติบโตภายนอก บทอ่านในวันนี้พูดถึงการเติบโตเป็น “ผู้ใหญ่ฝ่ายจิตใจ” ซึ่งเริ่มต้นตั้งแต่เราได้รับพระหรรษทานจากพระเจ้าจากศีลล้างบาป และเมล็ดพันธุ์แห่งชีวิตฝ่ายจิตนี้จะต้องได้รับการหล่อเลี้ยงให้เติบโต เพื่อให้เราแต่ละคนได้บรรลุถึงความศักดิ์สิทธิ์ เช่นเดียวกับองค์พระเยซูเจ้า ที่เสด็จมาเป็นรูปแบบในการดำเนินชีวิตของเรา

5. บทอ่านที่ 1 ในวันนี้ท้าทายเราว่า พระเจ้าทรงจัดวาง “น้ำ” และ “ไฟ” ไว้ต่อหน้าเรา และบอกว่าท่านต้องการสิ่งใดก็ให้ยื่นมือหยิบด้วยตนเอง ทั้งชีวิตและความตายอยู่ต่อหน้ามนุษย์ เขาเลือกสิ่งใดก็จะได้รับสิ่งนั้น

6. หันมาเรื่องการเรียนรู้ของเด็ก เด็กเรียนรู้จากผลของการเลือกของเขา เขายื่นมือไปจับต้องหรือสัมผัสอะไร ผลที่เกิดขึ้นทำให้เขาพัฒนา อะไรที่เจ็บปวดหรือนำความเสียหายมาสู่ตัวเขา เขาก็จะไม่กระทำสิ่งนั้นอีก เรียกได้ว่า “เจ็บแล้วจำ”

7. ตัวอย่างของช้างที่สามารถเล่นกายกรรมได้ ใครๆก็ชื่นชอบและให้สตางค์แก่เจ้าของ เมื่อมีคนถามว่าฝึกช้างอย่างไรจึงทำได้สารพัด เจ้าของบอกว่า ถ้ามันดื้อก็จะใช้ไม้ตีที่ตรงโหนกหัวของมัน เมื่อมัน “เจ็บก็จะจำ” แต่ถ้าทำถูกเราก็จะให้อาหารกิน

8. เรามาพิจารณาดูเหตุการณ์สำคัญในศาสนาของเรา เหตุการณ์แรกคือการสร้างของพระเจ้า ในปฐมกาล 1:26 พูดถึงการสร้างของพระเจ้าว่า “ให้เราสร้างมนุษย์ตามฉายาตามอย่างของเรา” คำว่า ฉายาตามอย่างของเรา คือ ตามคุณลักษณะของพระองค์เอง พระเจ้าทรงปรารถนาหรือเจตนาให้เราเหมือนกับพระองค์ คือให้มีคุณลักษณะขององค์พระผู้เป็นเจ้าในตัวของเราแต่ละคน

9. อาดัมและเอวา ทั้งสองมีความสุขอยู่ในสวดเอเดนอย่างสมบูรณ์แบบ แต่สิ่งหนึ่งที่เข้าทั้งสองขาดไป คือ “การเป็นเหมือนพระเจ้า”

10. ถ้ามีใครที่นี้รู้จักอาดัมหรือเอวาก่อนที่จะตกในบาปกำเนิดนั้น เขาจะมีประสบการณ์ อาย เมตตา ลำบาก เศร้า หรือคุณลักษณะซึ่งเราทุกวันนี้ต้องประสบหรือไม่ ถ้าไม่ทำบาปกำเนิดพวกเขาจะอยู่กันอย่างไร ชีวิตจะเป็นอย่างไร ประสบการณ์ของทั้งสองนับว่าเป็นเหตุการณ์ที่เจ็บปวดที่สุดของมนุษยชาติ แต่มนุษย์เรา “เจ็บแล้วจำหรือไม่”

11. ความจริงทางศาสนาสอนเราว่า พระเจ้าไม่ได้ทรงปรารถนาให้ให้บาปเข้ามาในโลกนี้ พระองค์อนุญาตให้บาปเกิดขึ้นเพื่อเป็นเสมือนการตีสอนพวกเรา ศาสนาสอนเราว่าพระเจ้าทรงสามารถกระทำได้ทุกอย่าง ทรงสามารถ “ดึงเอาความดีออกมาจากความชั่วร้ายได้” ในขณะที่เราคิดว่าเราตกระกำลำบาก พระเจ้ายังทรงอวยพรเราโดยให้เราได้เรียนรู้และเติบโตฝ่ายจิตซึ่งเราได้รับโดยผ่านทางความทุกข์ยากนั้น เราต้องเรียนรู้จากความผิดพลาด

12. ประสบการณ์ของเด็กๆเมื่อเอามือไปถูกเปลวไฟในครั้งแรกทำให้เขาฉลาดขึ้น เขาจะไม่เข้าใกล้ไฟนั้นอีกเพราะเปลวไฟทำให้เขาเจ็บ นี้เป็นพระพรที่พระเจ้าประทานให้โดยให้เด็กได้เรียนรู้ว่าไฟคืออะไร ก่อนที่อาดัมและเอวาทำผิด คือ ไม่เชื่อฟังพระเจ้า เอาตัวเองเป็นใหญ่ ตัดขาดจากพระเจ้า เขาทั้งสองไม่รู้ถึงผลร้ายของการกระทำเช่นนั้น ไม่รู้หรอกว่าผลของบาปที่ทั้งสองกระทำกลับกลายเป็นบาปกำเนิดที่มีผลต่อชีวิตของเราในปัจจุบัน

13. ความเข้าใจเรื่องของชีวิตจิตจากบทอ่านทั้งสองแรกนั้นนำไปสู่บทอ่านที่สาม พระเยซูเจ้าตรัสกับเราว่า “ถ้าความชอบธรรมของท่านไม่ดีไปกว่าความชอบธรรมของบรรดาธรรมาจารย์และชาวฟาริสีแล้ว ท่านจะเข้าอาณาจักรสวรรค์ไม่ได้เลย” ทั้งธรรมาจารย์และฟาริสีต่างดำเนินชีวิตตามบทบัญญัติของโมเสสอย่างเคร่งครัด แต่พวกเขาไม่ได้เข้าใจถึงจุดประสงค์หรือเจตนารมณ์ของบัญญัติอย่างแท้จริง หัวใจของเขาเย็นชาและมืดมน

14. พระเยซูเจ้าทรงนำสารแห่งความรักมามอบให้แก่โลกของเรา พระองค์ทรงสอนเราว่าความรักชนะทุกสิ่ง พระเยซูเจ้าทรงชนะโลกแล้ว(ยน 16:32) พระองค์ทรงเอาชนะความชั่วด้วยความชั่ว แต่ทรงเอาชนะด้วยความดี(รม.12:21) คนที่เอาชนะโลกได้จะต้องมาจากพระเจ้า(1ยน.4:4) คือ เป็นบุตรของพระเจ้านั้นเอง

15. พระเยซูเจ้าทรงชี้ให้เราถึงผลดีที่เราจะได้รับถ้าเราทำตามคำสอนของพระองค์ และชี้ถึงผลเสีย ถ้าเราทำสิ่งที่ตรงกันข้ามกับคำสอนของพระองค์ การที่เราสามารถปฏิบัติตามคำสอนของพระองค์ได้นั้น เป็นการแสดงให้เห็นว่าเราเป็น “ผู้ใหญ่ฝ่ายจิตใจ”

16. องค์พระเจ้าผู้ทรงเป็นบิดาของเรามีความห่วงใยต่อเรื่องความรอดพ้นจากบาปของเรามนุษย์ทุกคน ซึ่งเราจะได้รับก็ต่อเมื่อเราได้มีความเจริญเติบโตฝ่ายจิต ด้วยการดำเนินชีวิตที่ชิดสนิทกับพระเยซูคริสตเจ้า และโดยอาศัยพระหรรษทานหรือความช่วยเหลือฝ่ายจิตของพระองค์ จะทำให้เราบริสุทธิ์ ด้วยการชำระด้วยไฟรักขององค์พระจิตเจ้า และด้วยเหตุนี้เราทุกคนจะได้กลับกลายเป็นบุตรผู้ศักดิ์สิทธิ์ของพระเจ้า

17. การที่จะเป็นบุตรผู้ศักดิ์สิทธิ์ของพระเจ้านั้น เราจะต้องคืนดีกับพี่น้องชายหญิงของเรา เหนือสิ่งอื่นใด จิตวิญญาณของเราจะต้องเติบโตเป็น “ผู้ใหญ่ฝ่ายจิต” สิ่งสำคัญของการยกโทษให้กันนั้นไม่ใช่ทำเพราะให้คนอื่นได้เห็นความดีของเราที่สามารถยกโทษให้กับบุคคลที่ทำร้ายเรา แต่เพราะเราได้ปฏิบัติตามคำสอนเรื่องความรักและการให้อภัยที่พระเยซูเจ้าทรงสอนและกระทำเป็นแบบอย่างให้แก่เรา

18. บทพระวรสารในวันนี้สอนเราถึงเรื่องการดำเนินชีวิต ทั้งในการทำงาน ในชีวิตครอบครัว และชีวิตทางสังคม เราจะต้องพัฒนาจิตวิญญาณของเราให้เป็นผู้ใหญ่ทางความเชื่อ เราต้องเปิดจิตใจของเราต้อนรับพระจิตเจ้า เพื่อให้พระองค์ทรงส่องสว่างสติปัญญาของเราทำให้เราเข้าใจถึงพระประสงค์ของพระองค์ว่า พระองค์ทรงประสงค์จะให้เราปฏิบัติตนอย่างไร ท่ามกลางกระแสสังคมในปัจจุบัน
19. เราจะต้องไม่มองดูความยากลำบากและความทุกข์ในชีวิตของเราว่าเป็นการลงโทษจากพระเจ้า ยิ่งไปกว่านั้น เราจะต้องถามตัวเองว่า “พระเจ้าทรงต้องการให้ลูกได้เรียนรู้อะไรจากเหตุการณ์นั้น” “ความทุกข์ยากลำบากในชีวิตที่ได้รับนั้นทำให้ลูกได้เรียนรู้คุณธรรมในเรื่องใด” “ฉันได้เรียนรู้อะไรที่อาดัมและเอวาไม่ได้เรียนรู้ไปบ้าง” “ฉันได้เรียนรู้ที่จะเห็นอกเห็นใจผู้อื่นที่มีความทุกข์ยากลำบากเช่นเดียวกับตัวของฉันหรือไม่” “ฉันได้เรียนรู้ที่จะไม่พิพากษาตัดสินผู้อื่นโดยเบาความหรือไม่”

20. อาดัมและเอวาผิดพลาดมาแล้วที่ไม่เชื่อฟังพระเจ้า ก็ขอให้เราในปัจจุบันนี้อย่าได้ผิดพลาดซ้ำอีก “เจ็บแล้วต้องจำ”